Stel je voor: je partner Tom krijgt de diagnose Fronto Temporale Dementie, een jong-dementie. Hij is 55 jaar. Volop aan het werk, dat per direct moet stoppen. Het rijbewijs moet ingeleverd worden, auto rijden mag niet meer.  Twee puberende kinderen wonen nog thuis. Zijn gedrag en persoonlijkheid zijn ingrijpend veranderd en vaak onnavolgbaar. Ongeremd en obsessief gedrag wordt steeds meer zichtbaar. De altijd aanwezige interesse in de ander is verdwenen, evenals empathie. De partnerrelatie wordt een mantelzorgrelatie. De vader gedraagt zich als een kind. Toekomstplannen komen in een heel ander perspectief te staan, een verhuizing naar  een verpleeghuis is al heel snel aan de orde. 

In een dergelijk proces voelen alle betrokkenen zich verward, diep geraakt, verdrietig, boos of ontregeld. Ze stellen zichzelf de vraag: “Hoe gaan we verder?” Er ontstaat een behoefte om te delen, te erkennen, stil te staan bij wie de persoon was en vooruit te kijken. Maar bovenal om samen op zoek te gaan naar wat er nog wel is en kan, de omgang met hem en elkaar aan te passen aan de stand van zaken in het proces, het borgen van de verbinding met elkaar en verder te gaan. En dat noem ik: samen betekenis geven aan het Nieuwe Anders.